Haarlem – 35 jaar geleden deed Willemien Spook een vondst bij het grofvuil die lange tijd haar leven zou beheersen. Een huis aan de Haarlemse Verspronckweg werd leeggeruimd, alles ging in een grofvuilcontainer. De auteur nam een map met vergeelde foto’s en brieven mee met de bedoeling uit te vinden voor wie deze paperassen nog van waarde zouden kunnen zijn. Thuisgekomen zag ze dat het ging om documenten uit de Tweede Wereldoorlog, waaronder brieven van een SS’er.

Bijzonder aan deze verhalen is dat het gaat om ‘grote kleine verhalen’; ze zouden bij heel veel Nederlandse families kunnen zijn gebeurd en zijn meestal omgeven door veel schaamte en geheimzinnigheid waardoor de schande vaak ongemerkt wordt doorgegeven aan latere generaties. 

Willemien Spook besloot de gevonden sporen te onderzoeken en stuitte op raadsel na raadsel. Wie was het meisje op de foto in de Haarlemmerhout? Hoe zat het met die gevonden afscheidsbrief van die SS-man, was die wel bezorgd? En wat betekenden die brieven van die Oostenrijkse, was er sprake van een geheime liefde? Daarover gaat het eerste verhaal uit het tweeluik ‘Verholen Verhalen’.

Het tweede verhaal belicht de andere kant van de medaille; hier komt een hoogbejaarde buurtgenoot aan het woord die een verhaal blijkt mee te dragen dat eigenlijk ondraaglijk is. 

Twee waargebeurde verhalen aan de vergetelheid ontrukt. Het een gered van de laadbak, het ander geopenbaard na een toevallige ontmoeting. Hoe schaamte en jarenlang zwijgen levens kunnen beïnvloeden, ook dat van de auteur zelf, wordt op indringende wijze duidelijk. 

Het boek is nadrukkelijk geen opsomming van historische feiten maar vanuit een persoonlijke invalshoek geschreven in literair proza. Het boek is nu bij de boekhandels te koop.

Foto: onderdeel van de boekkaft (Wilhelmina Spook).