Heemstede – Heemstedenaar Carel van Bruggen bekijkt de zaken op zijn eigen wijze. Ditmaal schrijft hij over een vrije vrijdag die hij niet in een museum maar in IKEA doorbrengt.

“Zoals meestal had ik ook deze vrijdag een vrije dag. Van tevoren had ik niet bedacht wat ik met die vrijheid zou gaan doen. Even overwoog ik ’s morgens om naar de Kandinsky tentoonstelling in Amsterdam te gaan, maar toen ik bedacht eerst naar het station te moeten fietsen, vervolgens met de trein naar Amsterdam te moeten gaan en dan weer met de metro om uiteindelijk het werk van Kandinsky te mogen zien dat ik in grote lijnen wel ken, besloot ik dat niet te doen. Weet je wat, dacht ik, ik ga naar de IKEA in Haarlem, misschien hebben ze die Zweedse maatjesharing weer, die wel niet zo goed is als de Finse, maar die daar dichtbij in de buurt komt en misschien kan ik dan ook nog een fotolijstje scoren. Prima idee! Bovendien is een warenhuis in sommige opzichten beter dan een museum. Je ziet niet alleen van alles, je mag het nog aanraken ook en eventueel zelfs meenemen.

En zo belandde ik om een uur of half elf bij IKEA in Haarlem. Wat je daar allemaal ziet en de mensen die je daar ziet! Die mensen zie je niet in het museum. En dan die echtparen die bezig zijn compromissen te sluiten over hun aankoop. Geweldig. Ik ben de hele tent doorgelopen en kwam toen vanzelf uit in het Zweedse restaurant. Koffie dus was mijn eerste gedachte. Ik nam een Zweedse cheesecake met daarop wat bosbessen en liep naar de kassa. Toen ik afgerekend had, zei ik tegen de kassière: “O ja ik moet nog mijn koffie afrekenen.” “Hebt u een klantenkaart”, vroeg zij. “Dan krijgt u gratis koffie.” Nee, een klantenkaart had ik niet, althans niet bij me.  Achter mij begon een kleine rij te ontstaan. “U krijgt van mij een koffie”, zei een mollige mevrouw met een hoofddoek die achter een andere jonge vrouw met een hoofddoek stond. Zij reikte mij haar klantenkaart aan. Ik aarzelde. “Pak aan en neem een mok”, zei zij en dat deed ik. De jonge vrouw voor haar glimlachte mij toe. Ik bedankte hen en liep naar de koffieautomaat. 

Uiteindelijk ging ik met een potje Zweedse maatjesharing en een fotolijstje naar huis. Prima ochtend en weer eens de echte wereld op mijn netvlies gehad.”

Carel van Bruggen